Bewegen is het medicijn, hoe vaak hebben we het erover en hoe vaak gaat het hierover. In de jaren 80 riep mijn vader dit al als huisarts. Elk jaar weer kreeg hij ‘snoepreisjes’ aangeboden van de farmaceutische industrie. Ik heb het van dichtbij mee mogen maken. Net zoals het feit dat het jaar erop wij opzoek moesten naar andere snoepreisjes. Mijn vader kreeg deze reisjes vaak aangeboden in combinatie met wintersport voor het gehele gezin. In de ochtend een congres over zogenaamde nieuwe onderzoeken en bevindingen, in de middag skiën met het gezin. Echter was mijn vader een echte huisarts die geloofde in zijn vakkennis en wat het beste was voor zijn patiënt, niet voor de farmaceutische industrie. Dit werd hem vaak niet in dank afgenomen door artsenbezoekers en andere vertegenwoordigers van de farmaceutische industrie.
Zijn visie werd mijn levensdoel toen mijn vader overleed op de dag dat onze droom in vervulling had moeten gaan. Hij heeft mij altijd geleerd; ‘praat er niet over, maar doe er wat aan’. Dit deden wij ook, eerst in zijn vrije tijd in een garagebox, later door een hypotheek af te sluiten voor ons eerste eigen pand in een achterstandswijk. De dag dat de opening gepland stond overleed hij aan de gevolgen van Kahler, beenmergkanker.
6 jaar lang knok ik al tegen het systeem waartegen hij ook moest knokken. Grootste verschil tussen ons is dat hij een arts was en ik een ondernemer ben. Ondernemers zijn zich bewust van het feit dat investeringen zich terug moeten betalen. Is het niet op korte termijn, dan moet het wel op lange termijn. Ondernemers zijn ook meer bezig met cijfers en financiën. Nederland telt inmiddels 1.000.000 diabeten, 5.200.000 chronisch zieken en de helft van de Nederlandse volwassenen is te zwaar. Tel daar ook nog eens het percentage ouderen bij op en je komt als ondernemer tot de rampzalige conclusie dat dit geld kost, heel veel geld. Dat toont ook onderstaande tabel aan. Elke beleidsbepaler die dit wanbeleid had gevoerd in de zakenwereld zou per direct op straat zijn gezet.
2011 was het jaar dat mijn vader overleed, 2011 was ook het jaar dat mijn 1ste centrum open ging. In de tussentijd is mijn organisatie doorgegroeid naar 2 bedrijven, Formupgrade en Physique, samen goed voor 4 locaties en bijna 5.000 leden waarvan het grootste gedeelte afkomstig is uit een achterstandswijk. Met bijna 50 man in dienst heb ik voor veel werkgelegenheid gezorgd. Niet alleen voor jonge net afgestudeerde medewerkers, maar ook voor mensen vanuit re-integratie en zelfs reclassering, dan heb ik het nog niet eens over de honderdduizenden euro’s aan loonbelasting die ik jaarlijks betaal. Ondanks deze bijdrage aan de maatschappij wordt het een ‘commerciële’ ondernemer vaak niet makkelijk gemaakt en kan je niet tot nauwelijks rekenen op wat overheidssteun. Het wordt tijd dat wij ondernemers de waardering krijgen die wij verdienen.
Mij hoeft niet verteld te worden hoe je in achterstandswijken een succesvol product neerzet wat enerzijds zorgkosten bespaard en anderzijds de economie versterkt door werkgelegenheid en overige inkomstenbronnen. Daarnaast zorgt de werkwijze niet allen voor het besparen van zorgkosten, maar ook speelt het in op aspecten zoals kwaliteit van leven, participatie en zelfredzaamheid en dat is hard nodig. Het is absurd dat in 2017 de verschillen tussen arm en rijk zo groot zijn. Gemiddeld gezien leven mensen in achterstandswijken 7 jaar korter, en nog erger gemiddeld gezien zijn mensen in deze wijken 19 jaar langer ziek! De overheid moet stoppen met het steunen van de farmaceutische industrie en ondernemers meer ondersteunen om in deze wijken duurzame beweeginitiatieven mogelijk te maken. De kosten die men bespaard in deze wijken moeten niet naar de overheid, niet naar verzekeraars maar naar de mensen in de wijken zelf. Beloon ze voor goed gedrag.
Maar als we onderstaande cijfers zien moeten we ons echt zorgen maken de komende jaren. Waar de zorgkosten al jaren stijgen, dalen de uitgaven aan preventie. Een beleid wat gedoemd is om te mislukken en waar niemand baat bij heeft, tenminste niet in achterstandswijken en ook niet belastingbetaler.
Ik pleit er dan ook voor dat dit de komende jaren anders moet. Onze maatschappij heeft geen baat bij nog hogere zorgkosten. Onze maatschappij heeft geen baat bij de 5.200.000 chronisch zieken die ons land inmiddels telt en onze maatschappij heeft geen baat bij €6.000,- zorgkosten per inwoner per jaar wat we gemiddeld betalen via o.a. belastingen en zorgpremie. De enige die hierbij baat heeft is de farmaceutische industrie.
Het is zaak om zo snel mogelijk een nieuw en krachtig kabinet te vormen. Ik hoop dat de nieuwe minister van Volksgezondheid tegen de lobby van de farmaceutische industrie durft in te gaan en nu na 30 jaar ‘wanbeleid’ eens echt verstandige keuzes durft te maken. Gelukkig staan er ook steeds meer mensen binnen de politiek op. Hanke Bruins Slot (CDA) en Pia Dijkstra (D66) zijn Kamerleden die dit gelukkig wel inzien en zich hiervoor inzetten!